Εύθραυστα Όνειρα ..

"Απόψε η ψυχή σου κοιμάται, αλλά μια μέρα θα αισθανθείς πραγματικά τον πόνο,
ίσως τότε θα με δεις όπως είμαι ...
Ένα εύθραυστο ναυάγιο σε μια θύελλα συναισθημάτων "



Αναρίθμητες φορές σ' εμπιστεύτηκα,
Σε άφησα ξανά ν'αγγίξεις την ψυχή μου,
Γνωρίζοντας ... Λαχταρόντας ...
Ξέρεις πως έπρεπε να είχα φύγει τρέχοντας ... αλλά έμεινα ...

Ίσως πάντοτε να γνώριζα,
πως τα εύθραυστα όνειρά μου θα ήταν κομματιασμένα για σένα ...

Σήμερα, παρουσίασα τον εαυτό μου,
στα ίδια μου τα συναισθήματα ...
Με σιωπηλή αγωνία, μετά από όλα αυτά τα χρόνια ...
Μου μίλησαν ... μετά από όλα αυτά τα χρόνια

Ίσως πάντοτε να γνώριζα ...

Θυμάμαι..

..κι αναπολώ συχνά το παρελθόν.
Αν αναρωτιέσαι γιατί, θα στο πω. Αν πάλι όχι, πάτα ctrl+W :)
Και ξεκινάω..

Γιατί έχει περάσει, έχει τελειώσει. Και με καθαρότερο μυαλό τώρα πια μπορώ να αξιολογήσω τι κρατάμε και τι πετάμε. Υποθετικά πάντα.. γιατί όλα μένουν εν τέλει. Ανήσυχο πνεύμα είπαμε..

Γιατί αν δεν ήταν το παρελθόν και ήταν το παρόν, δεν θα ήθελα να το σκέφτομαι, να το θυμάμαι, να το ανακαλώ. Κι όλα αυτά επειδή το ζω.. μου φτάνει αυτό, δε νομίζεις;

Γιατί ότι σ'έκανε να χαρείς ή να κλάψεις το θυμάσαι εντονότερα τώρα που έχει γίνει παρελθόν. Άλλη η γλύκα, φίλε μου.. Θυμάσαι τότε;

Γιατί δεν σου φτάνουν όσα έχεις, θέλεις κι άλλα.. Εμ, τέτοια είμαι..

Γιατί η σύγκριση είναι αναπόφευκτη. Θεμιτή; Oh well..

Γιατί έχω τις μαύρες μου, βαριέμαι, δουλεύω, etc.

Γιατί μπορώ και όπως και να το κάνουμε δεν παύει να αποτελεί κομμάτι του εαυτού μου.

Κι όλοι αυτοί οι λόγοι και πολλοί άλλοι που "λογοκρίθηκαν" είναι το γιατί μου.
Τώρα που τα λέμε, τι θυμήθηκα πάλι....

Κι όμως.. "μπορούμε"

Πρόσφατα ανακάλυψα πως έμαθα να κλίνω το ρήμα ΜΠΟΡΩ.
Είδες όμως, ε, τι ανακαλύπτεις σε άσχετες φάσεις; Κι εγώ που νόμιζα ότι το ήξερα από το δημοτικό..
Πάμε όλοι μαζί.. και μην ακούσω γκρίνιες..
Μπορώ.
Μπορείς.
Μπορεί.
Μπορούμε.
Μπορείτε.
Μπορούν.
Μην ξανακούσω κανέναν να λέει ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.. Γιατί δεν είμαι στα καλά μου.

Κύμα ...

...σε τραβάει, σε βουλιάζει άλλοτε και πάλι άλλοτε σε ανεβάζει ψηλά.
Δεν ξέρεις τι κρύβει, δεν ξέρεις αν είναι πάντα καλό..
Μπορεί να σε πνίξει.. μπορεί να σε ξεβράσει.
Σε "ταξιδεύει".. αυτό σου κάνει.

Midnight Walker

χωρίς λόγια..

Σβήστο.. μπορείς;

Βράδιασε.. και άρχισε πάλι να πέφτει βαριάς μορφής σκέψη..

Πόσο πιο απλά θα ήταν όλα αν υπήρχε ένας διακόπτης on/off κάπου (πίσω απ'το αυτί ίσως; ε.. να μην φαίνεται κιόλας) ώστε να μπορούμε να τον "κλείνουμε" για να αποφεύγουμε το να σκεφτόμαστε όλα αυτά που μας στεναχωρούν;
Δεν βαριέσαι, όλα τα τύπου μηχανήματα χαλάνε με την πάροδο του χρόνου..

Διανυκτερεύουν οι ηλεκτρολόγοι;

What if .. ?

Κάθε βράδυ πέφτω στο κρεββάτι και παλεύω να αποκοιμηθώ.. Δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα για τα ανήσυχα πνεύματα όμως..
Αναρωτιέμαι συχνά.. με φοβερή πρωτοτυπία, is it just me? Κι εκεί είναι που ξεκινάει το παιχνίδι του "What if.. ?".

Ξεκίνησα να βλέπω πριν λίγους μήνες μία Αμερικάνικη κωμική σειρά - άσχετο θα μου πείτε - και όπως συμβαίνει πάντα άλλωστε σε κάτι τέτοιους τύπους με αϋπνίες δεν σταματάει το πράγμα με τους τίτλους τέλους. Υπάρχει κάτι, μία αφορμή, αυτό το κάτι που σου μένει, που σου κολλάει μες στο μυαλό και δεν λέει να βγει επιτέλους για να μπορέσεις να κοιμηθείς.

Χτες, λοιπόν, το βράδυ σκανάροντας το μικρό μυαλουδάκι που μου έχει απομείνει ξέθαψα αυτό το "What if". Γύρισα λίγο πίσω σ'εκείνο το επεισόδιο της σειράς που μου είχε αποτυπωθεί, στο οποίο και ανέφερε το όλο θέμα του "Τι θα είχε συμβεί εάν ... ;" και να'μαι λοιπόν εδώ, έτοιμη να σας συστηθώ.

Ώρες ώρες κάποια πράγματα τα δυσκολεύουμε χωρίς προφανή λόγο ενώ στην πραγματικότητα είναι όλα τόσο μα τόσο απλά. Λένε πως ο γραπτός λόγος σου δίνει την δυνατότητα να σκεφτείς όσα θέλεις να πεις και να τα οργανώσεις καλύτερα. Σωστό. Γιατί όμως νιώθω σαν να βγήκα πάνω στην σκηνή και με κοιτάνε όλοι περίεργα; Έχω χρόνο, έχω ΚΑΙ το delete ! Όχι, οχι.. τελικά θέλει τουλάχιστον 2 για να σπάσει ο πάγος.

Ας προσπεράσω αυτό το ντελίριο του μυαλού και ας προσπαθήσω να γράψω επιτέλους κάτι που να βγάζει νόημα.

Με προβληματίζει το τι θα μπορούσε να συμβεί αν τα πράγματα γίνονταν αλλιώς, με άλλη χρονολογική σειρά ή και καθόλου.
Τι χάνουμε; Τι προσπερνάμε; Τι κλωτσάμε;

Τι θα είχε συμβεί εάν είχα αποκοιμηθεί κατευθείαν και δεν καθόμουν να κοιτάω το πανέμορφο και κάτασπρο ταβάνι του δωματίου;

Τι θα είχε συμβεί εάν κατέβαινα με τις σκάλες και όχι με το ασανσέρ;

Αν δεν έπινα τον καφέ μου και έφευγα γρήγορα γιατί είχα καθυστερήσει;

Αν δεν απαντούσα στο τηλέφωνο που χτυπούσε ασταμάτητα;

Αν.. αν.. αν..

Έτσι είμαι, σκέφτομαι λίιιιγο παραπάνω. Νιώθω.. Και μου αρέσει, και ανησυχώ και περιμένω και αισιοδοξώ και μιζεριάζω. Κι είμαι εδώ για να ερευνήσω αν είμαι η μόνη τρελή σ'αυτόν τον πλανήτη :)

Χρύσα με λένε παρεπιπτόντως..
Hm... Τι θα είχε συμβεί άραγε αν το όνομά μου ήταν κάποιο άλλο;.. Hmmm..